Τα παπαγαλακια

Κάθομαι τώρα μετά την τηλεοπτική αντιπαράθεση μονολόγων (στην Ελλάδα το λέμε debate) και παρακολουθώ ανθρώπους σε κατάσταση πανικού να μου εξηγούν με απαιτητικό ύφος ότι ο τάδε πολιτικός αρχηγός κέρδισε τις εντυπώσεις και ο άλλος τις έχασε. Ο πανικός φαινεται στα μάτια τους. Είναι 2 το πρωί και ομως είναι ορθάνοιχτα, σα να φοβούνται ότι κάτι θα τους ξεφύγει. Αν τολμήσει ο συνομιλητής τους να πει κάτι αντίθετο, αρχίζουν τις φωνές, ελπίζοντας ότι θα τον σκεπάσουν και δεν θα ακουστει, γλυτώνοντας έτσι τον κόπο να ψάξουν για νέα επιχειρήματα, αλλα και τις "πιθανές απώλειες" από το γεγονός και ότι ακούστηκε η αλλη άποψη. Διαστρεβλώνουν λόγια, λένε ψέμματα ή μισές αλήθειες, υπερβάλλουν ή υποβαθμίζουν κατά το δοκούν γεγονότα. Μου θυμίζουν εκείνα τα παπαγαλάκια όπως τα λέγαμε του χρηματιστηρίου, που κανανε τα πάντα για το γρήγορο χρήμα. Εκείνοι όμως είχαν βασικό κίνητρο, το χρήμα. Αυτοί εδώ τι έχουν; Μα το ίδιο. Το χρήμα. Αυτό που θα εισπράξουν είτε ως αμοιβή για τις υπηρεσίες τους, είτε από δουλειές που θα τους αναθέσουν αργότερα οι πολιτικοί είτε σε ένα αυτοτροφοτούμενο σύστημα αναξιοκρατίας. Ανάμεσά τους κάποιοι πελαγωμένοι ρομαντικοί ιδεολόγοι προσπαθουν να εκφράσουν κάποιες μη εξαρτημένες απόψεις, αλλα δεν μπορουν,χάνονται κάτω απο τους επαγγελματίες φωνακλάδες. Θα έπρεπε αυτούς τους ανθρώπους να τους αποκαλούμε δημοσιογράφους; Μάλλον όχι. Ο δημοσιογράφος εκτελεί λειτούργημα αυτοπεριοριζόμενος από μια δεοντολογία, και όχι έμμισθη υπηρεσία σ' αυτόν που πρέπει να ελέγχει. Είναι παπαγαλάκια των πολιτικών και έτσι πρέπει να τους αποκαλούμε.