Το σύστημα δεν ηττάται ποτέ

Από Ελληνική πολιτική

Ο κ. Σαμαράς επαναλαμβάνει ότι παλεύει με το σύστημα και ότι η βάση θα καταφέρει να το νικήσει. Μόνο που ο συγκινητικός αγώνας του εντοπίζεται αποκλειστικά και μόνο στα κείμενα των ομιλιών του. Η πραγματικότητα απέχει πάρα πολύ.



Το μόνο σύστημα είναι αυτό που έχει αναδείξει τον κ. Σαμαρά σε επικρατέστερο διεκδικητή της ηγεσίας. Είναι απολύτως αληθές ότι ο πρώην υπουργός διαθέτει ισχυρότατη υποστήριξη -δε θα μπορούσε να ιδρύσει αυτόνομο κόμμα στην αντίθετη περίπτωση. Είναι επίσης αληθές ότι η συμμαχία με τον κ. Αβραμόπουλο εντάσσεται στη λογική της λειτουργίας ενός συστήματος. Όμως αυτά ούτε κολάσιμα, ούτε καν ουσιαστικά δεν είναι.



Ο βασικότερος μηχανισμός υποστήριξης του κ. Σαμαρά αποτελεί και την απόδειξη ότι είναι ακατάλληλος για την ηγεσία. Δεν είναι ούτε η (μελανή) πολιτική του σταδιοδρομία (μεγάλο μέρος της οποίας εξελίχθηκε εκτός ΝΔ), ούτε ο ουσιαστικός πολιτικός του λόγος που τον ανέδειξαν. Ακόμα και μετά την επιστροφή του στο κόμμα, κάθε άλλο παρά ξεχώρισε από το γενικευμένο κλίμα δοξολογίας του Καραμανλή. Τα δε επιχειρήματά του στην τωρινή πολιτική αντιπαράθεση χαρακτηρίζονται από έλλειψη ρεαλισμού, αν όχι αφέλεια. Τα ψαρέματα στα καθαρά νερά και η επιστροφή της οικογένειας πριν το μάζεμα των γειτόνων αποκαλύπτουν παντελή απουσία οξυδέρκειας και επαφής με την πραγματικότητα. Τη στιγμή που το αμφιταλαντευόμενο κομμάτι των ψηφοφόρων εκλέγει κυβερνήσεις, ο κ. Σαμαράς επαγγέλλεται έναν νέο ΛαΟΣ -χωρίς το επικοινωνιακό χάρισμα του Καρατζαφέρη.



Το σύστημα απεγνωσμένα έψαχνε αντίπαλο απέναντι στην Ντόρα, έχει δε ένα όνομα: αντιμητσοτακισμός. Αυτό είναι το μόνο υπαρκτό σύστημα. Το δυστύχημα είναι ότι μέσα στον αυτισμό και την απελπισία του δεν μπόρεσε καν να επιλέξει έναν αξιόλογο υποψήφιο και κατέληξε στον πρώτο που οι ιστορικοί συνειρμοί υποδείκνυαν... Η προπαγάνδα έφτασε ακόμα και στο σημείο να υποστηρίξει ότι η Ντόρα... φοβάται μια διαδικασία που η ίδια είχε προτείνει από το 2000!



Για τον ίδιο τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη η αντιμετώπιση είναι εξωφρενικά άδικη. Όχι μόνο διότι επί των ημερών του η ΝΔ συγκέντρωσε υψηλότατα ποσοστά και επικράτησε σε τρεις εθνικές εκλογές, αλλά κυρίως διότι ηγήθηκε της πιο αποφασισμένης Κυβέρνησης που γνώρισε μεταπολιτευτικά η χώρα.



Ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί κανείς ή όχι με την πολιτική '90-'93, ο Μητσοτάκης επέδειξε τσαγανό. Όμως και επί της ουσίας, έθεσε τις βάσεις για τις επόμενες δεκαετίες. Οι ιδιωτικοποιήσεις βαφτίστηκαν έπειτα εκσυγχρονισμός, η μεταρρύθμιση Σιούφα στο ασφαλιστικό παρέμεινε ανέγγιχτη, για τη σύνθετη ονομασία των Σκοπίων (ο Σαμαράς χωρίς ντροπή παριστάνει σήμερα τον πατριώτη, αλλά δεν τολμά να την απορρίψει, όπως έκανε τότε τάχα για λόγους αρχής) ακόμα παρακαλάμε, ο νόμος Κούβελα δε φτιάχτηκε με την πασοκική λογική να ψοφήσει το γαϊδούρι του γείτονα και θα μπορούσε να δώσει ισχυρότατη πλειοψηφία, αλλά ο Μητσοτάκης δε διέλυσε τη Βουλή και τόλμησε όσα τόλμησε με έναν και με δύο βουλευτές πλειοψηφία... 11 χρόνια μετά ο χιλιομυριοϋμνημένος ηγέτης δε σκέφτηκε έστω κάτι τόσο τολμηρό με 165 έδρες. Το '90 ξηλώνονταν τα πεζοδρόμια για κάθε κυβερνητική πρωτοβουλία... Ωστόσο, ο Μητσοτάκης παραμένει ένας δαίμονας για το κομματικό κατεστημένο.



Ας μην αμφιβάλλει λοιπόν ο κ. Σαμαράς. Η νίκη είναι δική του. Με το σύστημα δεν μπορεί κανείς να τα βάλει. Αυτό δεν ηττάται ποτέ. Ακόμα και όταν τάσσεται υπέρ ενός καταφανέστατα ανεπαρκούς υποψηφίου, ασορτί με τον τραγέλαφο που κάποιο άλλο σύστημα (με την ίδια ανόητη εκλογή από τη "βάση") μάς έχει επιβάλει για Πρωθυπουργό.

Από Ελληνική Πολιτική