Aλλο ηγέτης κι άλλο αρχηγός

Στο λιμάνι του Πειραιά, για να συναντήσει τους αγρότες της Κρήτης, κατέβηκε χθες ο Γιώργος Παπανδρέου. Καλά έκανε. Πέραν του ότι η επίσκεψή του ήταν μια καλή ευκαιρία για να επισκεφθεί μια λαϊκή περιοχή από την οποία οι τοπικοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ είναι άφαντοι (Σημίτης), ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν υποχρεωμένος να δώσει το «παρών» στην κινητοποίηση. Πολλώ δε μάλλον όταν είχε πάει πρώτος εκεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Αλέκος Αλαβάνος. Αναρωτιέται όμως κανείς: με ποια κριτήρια επιλέγει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ τις κινητοποιήσεις στις οποίες παρίσταται; Μήπως παίζει ρόλο το «χρώμα» των αγροτών; Διότι, αν αποφασίσεις να το παίξεις «λαϊκός» ηγέτης, θα είσαι λαϊκός παντού. Κι όταν αποφασίσεις να το παίξεις «κεντρώος» θα είσαι κεντρώος παντού. Σε δύο βάρκες δεν γίνεται να πατάς.

▪ Αν θέλεις να είσαι στον Πειραιά, τότε θα είσαι παρών και στoν Προμαχώνα και στα Τέμπη και στις Μικροθήβες.

▪ Αν δεν θέλεις πάλι να είσαι στα μπλόκα γιατί αποδοκιμάζεις τους κλειστούς δρόμους, τότε δεν θα είσαι ούτε στο λιμάνι. Ή το ένα διαλέγει κανείς ή το άλλο. Και το σημαντικότερο: αν θέλεις να πάψεις να είσαι σκέτος αρχηγός και επιθυμείς να γίνεις μπαρουτοκαπνισμένος ηγέτης, πρέπει να τολμάς να μιλάς στους δικούς σου ανθρώπους στα ίσια.

▪ Οταν, για παράδειγμα, η κυβέρνηση υιοθετεί βασικά τους αιτήματα, το αίτημα για πορεία με τρακτέρ τι νόημα έχει; Αν είσαι ηγέτης, τους λες καθαρά «είχατε δίκιο, πήρατε κάτι έναντι, δεν είναι ικανοποιητικό σίγουρα, αλλά τώρα πίσω». Αν είσαι, όμως, αρχηγός, σφαδάζεις στο πρώτο δακρυγόνο με την ίδια ευκολία που ο Καραγκούνης βουτά στο χορτάρι για να κερδίσει πέναλτι. Βεβαίως, έτσι γίνεσαι συμπαθής. Καμία αμφιβολία. Οι λαοί όμως δεν διοικούνται από καλά παιδιά αλλά από δίκαιους ηγέτες.

▪ Ενδιαφέρον, επίσης, θα είχε η στάση σου αν παρ’ ελπίδα οι αγρότες έκαναν παρέλαση με τα τρακτέρ στην Πανεπιστημίου. Τότε με ποιους θα ρίσκαρες να ήσουν; Με εκείνους ή με τα εκατομμύρια των εργαζομένων που θα ταλαιπωρούνταν; Καθαρές κουβέντες και πάλι! Οπως ενδιαφέρον θα είχε η απάντηση στο ερώτημα «τι κάνει ο εκπρόσωπος μιας δημόσιας αρχής (ΕΛ.ΑΣ.) όταν δει έναν πολίτη (αγρότη) να κινείται απειλητικά εναντίον του, οδηγώντας δρεπανηφόρα άρματα». Διότι όταν το απαντήσεις αυτό, με τόλμη, θα έχει νόημα και η σύσταση της Διακομματικής που ζητάς για την ΕΛ.ΑΣ.

Αν βέβαια μας αρέσει να υπηρετούμε το «σόου» και όχι την ουσία, τότε εντάξει. Το δάκρυ, ως γνωστόν, πουλάει. Πόσο μάλλον τα δακρυγόνα. Από αυτήν την απολύτως καταδικαστέα εμπειρία που έζησε ο αρχηγός της αντιπολίτευσης, ελπίζουμε τουλάχιστον να κράτησε κάτι: την αίσθηση από το τσούξιμο στα μάτια. Ισως έτσι, επώδυνα, να κατάλαβε πώς ένιωθαν οι συνταξιούχοι και οι αγρότες όταν δέχονταν δακρυγόνα επί των κυβερνήσεων που εκείνος ήταν μέλος. Και σιωπούσε.
Μανόλης Κοττάκης



Σημείωση δικιά μου: ΑΠλές και καθαρές κουβέντες...