Τελικά ήταν νίκη για την Ελλάδα το αποτέλεσμα της συνόδου του ΝΑΤΟ ;

Για να απαντήσει κανείς σ' αυτό το ρώτημα πρέπει πρώτα να ξέρει τι ζητούσε απ' αυτή τη σύνοδο η Ελληνική πλευρά. Η Ελλάδα ζητούσε αρχικά πολύ πριν τη σύνοδο του ΝΑΤΟ να εκμεταλευτεί την ανάγκη των σκοπιανών για την είσοδό τους στο ΝΑΤΟ και μέσω αυτής της ανάγκης να πιέσει για μια συμφωνία στο όνομα. Αυτό δεν το πέτυχε. Οι σκοπιανοί εκμεταλεύτηκαν την στήριξη των αμερικανών ( την οποία και υπερεκτίμησαν ), για να δείξουν μια προσβλητική αδιαλλαξία. Αυτή η αδιαλλαξία εξανάγκασε ουσιαστικά την Ελλάδα στην άσκηση βέτο. Αν δεν το έκανε τότε θα πραγματοποιούσε μια από τις πιο ατιμαστικές διπλωματικές ήττες. Με βάση τα δεδομένα της ελληνικής διπλωματίας τα τελευταία 20 χρόνια περίπου, το δύσκολο ήταν να κάνει πράξη το βέτο. Σ' αυτό άλλωστε πιστεύω πως βασίστηκε και η απέναντι πλευρά. Δεν περίμενε ότι η Ελλάδα θα είχε το σθένος να σταθεί απέναντι στην επιθυμία της υπερδύναμης. Θα έπρεπε όμως η διπλωματία των αμερικανών να είχε πάρει το μηνυμα πριν από 4 χρόνια, όταν ο Καραμανλής αρνήθηκε ουσιαστικά να στηρίξει το σχέδιο Ανάν για το Κυπριακό. Δειλά μεν, αλλά το έκανε.

Επομένως αν δει κανείς συνολικά το θέμα δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να μιλήσει για νίκη γιατί δεν πέτυχε το στόχο της που ήταν η επίλυση του ζητήματος. Μπορεί όμως να μιλήσει για κέρδη και ζημίες

-Ζημίες

1. Το πρόβλημα δεν λύθηκε

2. Έγινε εμφανέστερη η διαμόρφωση κακού κλίματος μεταξύ των Ελλήνων και των αμερικανών σε κυβερνητικό επίπεδο.

3. Αυξήθηκε ο υπερεθνικισμός στα Σκόπια



-Κέρδη

1. Δεν μπήκε η FYROM στο ΝΑΤΟ με το όνομα FYROM ή Μακεδονία

2. Έγινε εμφανής η ύπαρξη πλέον κοινών συμφερόντων μεταξύ ευρωπαϊκών κρατών απέναντι στην Αμερική

3. Έγινε κατανοητό ότι την επόμενη φορά που θα επιχειρηθεί κάτι αντίστοιχο η Ελλάδα είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα πράξει το ίδιο.

4. Και το σημαντικότερο κατα τη γνώμη μου ειναι πως καταφέραμε το πρόβλημα να γίνει παραδεκτό μέσα από έναν παγκόσμιο οργανισμό. Εδώ πιστεύω είναι και η ουσία. Το ΝΑΤΟ αναγνωρίζει κατά κάποιο τρόπο μέσα από τα λεγόμενα κάποιων αρχηγών κρατών ότι τα Ελληνικά αιτήματα έχουν βάση. Αυτό φυσικά αποτελεί και προηγούμενο για μελλοντικές αντίστοιχες καταστάσεις (π.χ. Ευρωπαϊκή Ένωση).

5. Η Ελληνική εξωτερική πολιτική έδειξε ότι είναι ικανή να βρει συμμάχους που να μπορούν να υποστηρίξουν τις θέσεις της. Επίσης έδειξε ότι έχει αρχίσει να ξεπερνά τις φοβίες της για τους μπαμπούλες γίγαντες "συμμάχους". Επίσης έδειξε ότι είναι δυνατόν τα δύο τουλάχιστον μεγάλα κόμματα να καταφέρουν να συννενοηθούν έστω και προσωρινά για να δείξουν στο εξωτερικό ότι υπάρχει ένα κοινό ελληνικό μέτωπο. Θα μπορούσε για παράδειγμα ο Παπανδρέου να μην στηρίξει τον Καραμανλή όπως το έκανε, χάνοντας ίσως προσωρινά, αλλά μακροχρόνια μπορεί να κέρδιζε μια ακόμη συμπαράσταση από τα έξω. Νομίζω πως πρέπει να του αναγνωρίσει κανείς αυτη τη στάση.



Ειναι πάντως γεγονός ότι υπήρχαν πολλοί οι οποίοι έλπιζαν ότι ο Καραμανλής στο τέλος θα φοβόταν να ασκήσει βέτο. Ότι δηλαδή θα υποχωρούσε είτε μπροστά στην αφόρητη(;) πίεση που θα του ασκούσε η Αμερική είτε μπροστά στα ανταλλάγματα που θα του δίνανε. Αυτό από τη μια μεριά προσμετράται στα κέρδη του Καραμανλή και της κυβέρνησης, αλλά από την άλλη δείχνει τον μικροκομματισμό ορισμένων πολιτικών αλλά και την εκμετάλευση των εθνικών θεμάτων για μικροπολιτικούς σκοπούς από ορισμέμους. Είναι χαρακτηριστική η στάση που κράτησε ο κος Βελόπουλος την επόμενη το πρωί στο Mega όπου ενώ ήταν κοινή παραδοχή ότι ασκήθηκε το βέτο, ο βουλευτής του ΛΑΟΣ έλεγε, μη βιάζεστε περιένετε να δείτε την ανακοίνωση του ΝΑΤΟ. Έλπιζε μέχρι τελευταίας στιγμής στο "θαύμα"...
Επίσης χαρακτηριστική ήταν η στάση του ΣΥΡΙΖΑ-Τσίπρα, που με το κλασικό πλέον τρομοκρατικό "φοβάμαι ότι" έλπιζαν ότι θα υποχωρούσε σε ακριβά ανταλλάγματα και υποχωρήσεις πράγμα που όμως δεν έγινε. Και αντί να το παραδεχτούν άρχισαν να μιλούν για δειλό βέτο, για βέτο που έπρεπε να είναι εναντίον του ΝΑΤΟ και της επέκτασής του και άλλα τρομερά. Μιζέρια κατά τη γνώμη μου το νέο πολιτικό αγωνιστικό ήθος.
Τέλος μπορεί η στάση Παπανδρέου αλλά και Βενιζέλου να ήταν θετική (ίσως και αναγκαστικά-'ισως τελικά να μην ξέχασαν τη στάση τους στο σχέδιο Ανάν) τα πιο χαμηλόβαθμα στελέχη όμως έδειξαν για άλλη μια φορά μιζέρια. Άρχισαν να μιλούν για δήθεν πανυγύρια της κυβέρνησης, τα οποία όμως όπως φάνηκε από τα επίσημα χείλη δεν υπήρξαν ποτέ. Μπορεί τα ΜΜΕ να έδωσαν αυτό κλίμα αλλά από την κυβέρνηση δε νομίζω να υπήρξε περισσότερο από ένα κλίμα ικανοποίησης για το αποτέλεσμα (αδίκως;).
Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι αντικρούσαμε μια επίθεση στη διάρκεια ενός πολέμου κερδίζοντας μόνο μεριοκύς πόντους εναντίον του πολιτικού αντιπάλου....