Υπερβολές οικολογικής ευαισθησίας

Τα τελευταία χρόνια, συνεχώς αυξάνονται οι αναφορές των ΜΜΕ στο θέμα της κλιματικής αλλαγής εξαιτίας της επίδρασης της ανθρώπινης δραστηριότητας στο περιβάλλον. Νομίζω πως ήταν επιτέλους καιρός να αρχίσουν τα ΜΜΕ να αναφέρονται στο πρόβλημα, και να σταματήσει να απασχολεί μόνο αναγνώστες επιστημονικών ή μάλλον εξειδικευμένων περιοδικών και εκπομπών.

Μαζί με τα ΜΜΕ αρχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια απόψεις ανθρώπων που θεωρούνται ή τουλάχιστο θεωρούν οι ίδιοι τον εαυτό τους πιο ευαισθητοποιημένο πάνω στο θέμα, όπως μη κυβερνητικές οργανώσεις, οικολογικές οργανώσεις, επιστήμονες ή ακόμη και απλοί πολίτες.

Κι αυτό θεμιτό. Καιρός ήταν να γίνει και αυτό.

Φοβάμαι όμως ότι οι άνθρωποι αυτοί πάνω στην αγωνία τους να πείσουν τον κόσμο για το πρόβλημα που ήδη υπάρχει και εξελίσεται αυξανόμενο, καταφεύγουν στην εύκολη λύση του εντυπωσιασμού και της υπερβολλής, ξεχνώντας ότι ίσως έτσι προκαλλέσουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα.

Έτσι απλές χειμωνιάτκες βροχοπτώσεις βαπτίζονται ως ακραία καιρικά φαινόμενα, χιονοπτώσεις το ίδιο, καύσωνες καλοκαιρινοί ως αποτέλσμα της αύξησης της μέσης θερμοκρασίας του πλανήτη. Ο σκοπός τους τις περισσότερες φορές είναι ιερός ( αν εξαιρέσει κανείς τις ούκ ολίγες περιπτώσεις ανθρώπων που βρίσκουν έτσι ακόμη ένα μέσο προσωπικής προβολλής ), όμως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;

Ο απλός πολίτης ή ο ανώνυμος πολίτης όπως χαρακτηριστικά και άδικα ονομάζεται ο πολίτης του κόσμου δεν είναι ένας είμαστε όλοι εμείς και κύριο χαρακτηριστικό μας είναι ότι δεν είμαστε ηλίθιοι. Τουλάχιστον οι περισσότεροι από μας καταλαβαίνουμε πότε μας μιλούνε με ειλικρίνεια και πότε μας κοροϊδεύουν. Σαν ένα παράδειγμα αντίστοιχης λανθασμένης συμπεριφοράς θα αναφέρω τον τρόπο που μιλάμε συνήθως εμείς οι γονείς στα παιδιά μας. Όταν τους μιλούμε σαν να είναι παιδιά αλλάζοντας τη χροιά της φωνής μας και λέγοντας τους ψέμματα για να τους πείσουμε να κάνουν ή να μην κάνουν κάτι, το σίγουρο είναι ότι θα αποτύχουμε. Τα παιδιά θέλουν να τους μιλάμε όπως μιλάμε στους μεγάλους, με αλήθεια , χωρίς υπερβολλές και χωρίς ψέμματα. Αλλιώς, καταλαβαίνουν ότι λέμε ψέματα και προπαντός χάνουν την εμπιστοσύνη τους σε εμάς.

Έτσι είναι και με τους μεγάλους. Καταλαβαίνουμε πότε μας λένε ψέμματα και πότε υπερβάλλουν. Μπορεί κάποιοι να μην το καταλάβουν αμέσως αλλά σίγουρα κάποια στιγμή θα το καταλάβουν και η αντίδραση τότε θα είναι καταστρεπτική.

Φοβάμαι ότι οι δημοσιογράφοι και οι όλοι οι άλλοι ακτιβιστές με το χαρακτηριστικό πάθος πους τους διακρίνει αλλά επίσης και με την έλειψη επιστημονικών γνώσεων , τουλάχιστον των πρώτων (όπως είναι φυσικό) κάνουν αυτό ακριβώς το λάθος. Αποτέλεσμα είναι ο κόσμος να μη βλέπει μια αυξανόμενη οικολογική ευαισθησία, αλλά μια διογκούμενη οικολογική ψευτοευαισθησία. Αυτό προκαλλεί δύο αντιδράσεις. Μια δυσπιστία όσον αφορά το πρόβλημα, αλλά και μια αυξημένη ψευταοευαισθησία. Παράδειγμα, άκουσα σήμερα ότι έγινε το Σάββατο 8-12-07 μια οικολογική συγκέντρωση από μια ΜΚΟ στην Αθήνα όπου όταν φύγανε όλοι, η πλατεία έμεινε γεμάτη στο σκουπίδι. Αυτό λέγεται οικολογική ευαισθησία;

Μήπως πρέπει να αρχίσουν οι δημοσιογράφοι να μιλάνε λιγότερο, να αρχίσουν να ρωτάνε περισσότερο και να αφήσουν τους επιστήμονες να επιδείξουν την πραγματική έκταση του προβλήματος;