Έχει ανοίξει πάλι το θέμα με τις κάμερες και την παρακολούθηση των πολιτών.
Καθαρά η θέση μου. Πρέπει να επιτραπεί η χρήση τους κάτω από ένα αυστηρότατο πλαίσιο ελεγχόμενης λειτουργίας, το οποίο θα αφορά όχι τόσο το τι και πότε θα καταγράφουν (θεωρώ μη ρεαλιστική την άποψη ότι μπορεί να εμποδίσει κανείς την παράνομη παρακολούθηση), αλλά κυρίως τη χρήση του παραγόμενου υλικού. Αν υπάρχει έστω και η παραμικρή ένδειξη παρανομίας στην καταγραφή ενός γεγονότος αυτόματα θα πρέπει να απορρίπτεται η χρήση του ως αποδεικτικού υλικού, ενώ οι συνέπειες γι' αυτούς που προσπάθησαν να κάνουν χρήση αυτού του υλικού να είναι σημαντικές και αυστηρές.
Φυσικά το κύριο επιχείρημά μου είναι ότι ο σύννομος πολίτης δεν έχει τίποτα να φοβηθεί, παρά μόνο ο παράνομος. Ακούγονται πολλά ως αντεπιχειρήματα σ' αυτή την άποψη και θα προσπαθήσω να τα αντικρούσω.
Λένε πολλοί, ότι μέσω των καμερών το κράτος μπορεί να καταγράφει την καθημερινή ζωή μας και και και... Μα γιατι στο καλό να μπει κανείς σε τέτοιο κόπο και έξοδα για να κάνει κάτι που ήδη γίνεται. Τα πάντα έτσι κι αλλιώς παρακολουθούνται. Τι κλήσεις κάνουμε απο τα τηλέφωνά μας, σε ποιον στέλνουμε email, τι σελίδες επισκεπτόμαστε στο Internet, τι αγοράζουμε, που πάμε. Αυτά ήδη γίνονται, ε καί; Δηλαδή σε τι μας έχει επηρρεάσει αυτό; Και λένε τώρα καποιοι, είδες τι έγινε με το παιδί με τα πράσινα παπούτσια; Πως από μια κάμερα ένας άνθρωπος πέρασε τα πάνδεινα; Και απαντώ. Το επιχείρημα είναι απλοικότατο και ίσως πονηρό. Πρώτα απ' όλα η κάμερα ήταν κάμερα τηλεοπτικού σταθμού ή απλού πολίτη (αν θυμάμαι καλά) και όχι κάμερα παρακολούθησης, που θα μπορούσε να εχει συγκεντρώσει περισσότερα και ακριβέστερα στοιχεία ώστε να μην έχει δημιουργηθεί το πρόβλημα. Επίσης κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είχε συμβεί και από μια μαρτυρία ενός ή δύο πολιτών. Τι θα λέγαμε τότε, ότι δεν πρέπει να αποδεχόμαστε μαρτυρίες πολιτών γιατί μπορεί να γίνει λάθος; Ή μήπως θα έπρεπε να πουμε ότι απαγορεύεται η μαγνητοσκόπηση των πολιτών από τηλεπτικούς σταθμούς. Κακοδικίες και κακές κρίσεις των ανθρώπων (γιατί άνθρωποι είναι) θα υπάρχουν πάντα δυστυχώς και αθώοι άνθρωποι θα ταλαιπορούνται.
Επίσης αν αποδεχτούμε ότι το κράτος θα παρακολουθεί τη ζωή μας και έτσι θα μας ελέγχει, τότε παραδεχόμαστε ότι δεν έχουμε δημοκρατία. Ότι δεν υπάρχουν θεσμοί στο πολίτευμά μας που να προστατεύουν την ελευθερία μας. Αν αυτό είναι αληθές τότε το πρόβλημά μας δεν είναι οι κάμερες αλλά πολύ μεγαλύτερο.
Τέλος μεγάλο μέρος των ΜΜΕ είναι αντίθετα στην χρήση των καμερών, αλλά τα ίδια κάνουν μεγάλες δημοσιογραφικές επιτυχίες κάνοντας χρήση κρυφών (σημειώστε το, όχι φανερών) και δικαιλογόντας την χρήση τους προς χάριν του μεγάλου αδικήματος που αποκαλύπτουν. Αυτό ακριβώς που λέει και το κράτος. Αλλά σύμφωνα μ' αυτούς το κρατος δεν είναι φερέγγυο (αυτό δηλαδή που εκλέγεται, έχει μηχανισμούς αυτοελέγχου, και κάθε 4 το πολύ χρόνια επιβεβαιώνει την εμπιστοσύνη των πολιτών ή όχι), αλλά φερέγγυοι είναι αυτοί οι οποίοι είναι όργανα επιχειρηματιών, δεν έχουν κανένα μηχανισμό αυτοελέγχου, και μπορούν άνετα να κάνουν οποιοδήποτε μοντάζ στο υλικό τους, ή να αποκρύψουν ότι δεν τους συμφέρει. Αυτοί που δεν εκλέγονται από κανένα και καυχιώνται ότι εκφράζουν το κοινό αίσθημα, αλήθεια δεν κατάλαβα από που αντλούν αυτό το δικαίωμα.
Δυστυχώς κάποιοι οι οποίοι θέλουν να αυτοαποκαλούνται προοδευτικοί, καλλιεργούν συνεχώς στον πολίτη ένα φόβο για ότιδήποτε νέο ή διαφορετικό. Ο φόβος αυτός νομίζω ότι είναι ο κυρίως κίνδυνος. Άνθρωπος φοβισμένος είναι εύαλωτος σε κάθε είδους χειραγώγηση.
Έπειτα δεν μπορώ να καταλάβω , πως είναι δυνατόν να δεχόμαστε την παρακολούθηση με κάμερες σε σχεδόν καθε σημείο της καθημερινής μας ζωής, (οδική συμπεριφορά, καταστήματα, τράπεζες κτλ. αλλά εκεί που είναι πιθανή μια εγκληματική δραστηριότητα να φωνάζουμε ότι πρόκειται για παραβίαση των προσωπικών ελευθεριών μας.
Είδα σήμερα την εκπομπή του κου Φυντανίδη στο ΣΚΑΙ για την περίπτωση του αλβανού νεαρού που μπήκε φυλακή, για επεισόδια σε μαθητική διαδήλωση του 1999, και τελικά αθωώθηκε από το Ευρωπαικό δικαστήριο χάρη σε φωτογραφίες και video δημοσιογράφων. Αρα οι κάμερες στην συγκεκριμένη περίπτωση λειτούργησαν υπέρ του πολίτη και όχι εναντίον του. Επίσης δεν μπορώ να μη σχολιάσω τα λεγόμενα της κας Κουρτοβικ στην εκπομπή αυτή όπου κατηγόρησε τον ρατσισμό των Ελλήνων ως την αιτία αυτού του γεγονότος. Και μέσως μετά από αυτή τη δήλωση εμφανίζεται ο νεαρός να λέει πως αισθανεται υποχρεωμένος στους Έλληνες με τους οποίους ήρθε πρώτα σε επαφή όταν πρωτοήρθε στη Ελλάδα. Τον αγρότη που τον βοήθησε να πάει στο νοσοκομείο, τους γιαρτούς που του φέρθηκαν σαν άνθρωπο και δεν το πίστευε. Κατά τα άλλα οι Έλληνες ρατσιστες ήταν που έφταιγαν. Όχι πως δεν υπάρχουν, και ίσως αυτοί που τον καταδίκασαν να ήταν ρατσιστές, αλλά δεν νομίζω πως είναι σωστό να μηδενίζουμε και να γενικεύουμε κατ' αυτόν τον τρόπο. Πρόκειται πάλι δηλαδή για μια περίπτωση κακής κρίσης ανθρώπων στην οποία οι κάμερες έδωσαν την καλύτερη λύση για τον πολίτη.
Ας μη γελιομαστε, κάποιοι κατάλαβαν ότι δημιουργώνας αναταραχή πρώτον, κερδίζουν ένα μέρος των ψηφοφόρων, αυτων, που για διάφορους λόγους αρέσκονται σ΄αυτό το κλίμα αναταραχής και δεύτερο σπέρνοντας το φόβο, κερδιζουν ένα μέρος των ψηφοφόρουν που λόγω χαμηλής παιδείας, και μορφωτικού επιπέδου ειναι πιο εύαλωτοι. Κάπως έτσι δεν επικαλούνται κάποιοι την τρομοκρατία για δικαιολγήσουν την ιμπεριαλιστική τους στάση κάνοντας πολέπους σε διάφορα σημεία του πλανήτη; Και το ωραίο είναι ότι όλοι αυτοί θεωρούν τους εαυτούς τους δημοκρατικούς και προοδευτικούς. Με φόβο πρόοδος δεν γίνεται αλλά μεσαίωνας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου