Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

Ο ναύτης και ο κλέφτης

Όταν πριν λίγα χρόνια γιος γνωστού βουλευτή της αριστεράς συνελήφθη για συμμετοχή σε ένοπλη ληστεία τράπεζας με πιθανή εμπλοκή σε τρομοκρατική οργάνωση, οι γνωστή δημοσιογράφική κλίκα προστάτεψε όσο δεν πάει άλλο τοσο τον νέο όσο και τον πατέρα του. Και καλά έκανε κατά τη γνώμη μου. Όταν το όνομα διέρευσε, άρχισε η ηθική στήριξη και απενοχοποίηση του πατέρα με λόγια όπως "οικογενειακό δράμα", "τι φταίει ο πατέρας να κρίνεται για πράξεις του παιδιού του" και άλλα παρόμοια. Επαναλμβάνω, σωστά κατά τη γνώμη μου.
Τώρα με τον ναύτη, τι έγινε άραγε; Το όνομα βγήκε αμέσως και οι κρίσεις για τον πατέρα πάνε σύννεφο. Μάλιστα εκείνος ο ανεκδιήγητος ο Τριανταφυλλόπουλος, έφτασε να μοντάρει στο βίντεο και τον πρώην πρωθυπουργό, ως συνυπεύθυνο.
Δυο μέτρα και δύο σταθμά ως συνηθως. Φαίνεται πως το να πηδήξεις στην Ελλάδα είναι μεγαλύτερο έγκλημα από το να κουβαλάς χειροβομβίδες, να πυροβολείς και να ληστεύεις τράπεζες.

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

Ο πιο απατηλός μύθος

Ο πιο απατηλός μύθος

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ
Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

Ο μύθος του φιλολαϊκού ΠαΣοΚ και της κοινωνικής ευαισθησίας των πρώην κυβερνήσεων Α. Παπανδρέου, στις οποίες προσβλέπουν η παλαιά φρουρά του και οι πρόσκαιρα ωφεληθέντες χαμηλόμισθοι και συνταξιούχοι (για να ριχθούν σήμερα αναπόφευκτα στον Καιάδα της οικονομικής εξυγίανσης), καταρρίπτεται κι αυτός από το εμπιστευτικό υπόμνημα του κ. Απόστολου Λάζαρη, διαπρεπούς οικονομολόγου και στενού φίλου του Ανδρέα Παπανδρέου, από τον οποίον του ζητήθηκε το 1988, και στο οποίο αφιερώσαμε τα τελευταία άρθρα μας. Η εμμονή σε αυτή την απομυθοποίηση δεν αποβλέπει στο να δείξουμε τίς κυρίως πταίει για το τραγικό σήμερα. Αλλά γιατί χωρίς αυτήν δεν θα μπορέσει η ελληνική κοινωνία να αντιληφθεί τα πραγματικά αίτια του σημερινού καταντήματος, ώστε να συνεργασθεί στην αντιμετώπισή του προκειμένου να αποτραπεί ο οικονομικός θάνατος της χώρας. Και για να διασκεδασθεί η πλάνη ότι υπάρχουν πια άλλες βραχυπρόθεσμες λύσεις φιλολαϊκές και ανώδυνες.



Ο κ. Λάζαρης διαπιστώνει με μόλις συγκρατημένη αγανάκτηση: «Μία από τις βασικές επαγγελίες του ΠαΣοΚ ήταν ότι, ερχόμενο στην κυβέρνηση, θα ακολουθούσε μια πιο δίκαιη φορολογική πολιτική,με πάταξη της φοροδιαφυγής και σημαντική ελάφρυνση του φορολογικού βάρους των οικονομικά ασθενέστερων τάξεων, και ειδικότερα των μισθωτών και συνταξιούχων (...) Τα στοιχεία δείχνουν ότι όχι μόνο αποτύχαμε στον βασικό αυτόν κοινωνικό (και αναπτυξιακό) στόχο, αλλά, αντίθετα, προκλήθηκε παραπέρα χειροτέρευση της κατάστασης» . Και προσθέτει στοιχεία που αποδεικνύουν ότι αυξήθηκαν οι έμμεσοι φόροι, ενώ ο φόρος μισθωτών και συνταξιούχων σε ποσοστό επί του συνόλου των άμεσων φόρων εξελίχθηκε από 52,1% το 1980 σε 63,2% το 1986. «Ετσι - γράφει- όχι μόνο δεν ξαλάφρωσαν οι μισθωτοί και συνταξιούχοι από το υπέρμετρο φορολογικό βάρος,όπως είχαμε υποσχεθεί, αλλά, αντίθετα, το βάρος αυτό αυξήθηκε σημαντικά (...) Ετσι η φορολογική πολιτική που εφάρμοσε η κυβέρνηση (του ΠαΣοΚ) χειροτέρεψε σημαντικά τη θέση των οικονομικά ασθενέστερων τάξεων,που είχαν επίσης να αντιμετωπίσουν και τη συνεχή φαλκίδευση του εισοδήματός τους από τον πληθωρισμό και, ως έναν βαθμό, από την εισοδηματική πολιτική που εφαρμόσθηκε μετά το 1985». Και διερωτάται εύλογα ο πρώτος «τσάρος» της Οικονομίας επί ΠαΣοΚ: «Και πώς δικαιολογούνται - γράφει- τώρα αυτά που ακούγαμε κάθε χρόνο για “κοινωνικό” και “αναπτυξιακό” προϋπολογισμό, όταν οι πραγματικές εξελίξεις απέδειξαν πως δεν ήταν ούτε το ένα ούτε το άλλο;»! Και καταλήγει ο κ. Λάζαρης, αγαπητοί αναγνώστες, όσοι κυρίως ενοχλείσθε για ακριβώς τα ίδια που γράφω επί σχεδόν 30 χρόνια: «Το πρόβλημα τώρα είναι ότι δεν μπορούμε πια εύκολα να ελέγξουμε την κατάσταση,γιατί μπήκε ήδη σε λειτουργία ο αυτόματος πιλότος του δημοσίου χρέους και άλλων ανελαστικών κονδυλίων που επηρεάζουν αυτόνομα τη διαμόρφωση του προϋπολογισμού,ανεξάρτητα δηλαδή από την κυβερνητική βούληση». Η πορεία της οικονομίας εξαρτάται κατ΄ εξοχήν από ψυχολογικές καταστάσεις, τις οποίες διαμορφώνουν ευχάριστοι μύθοι και ανέξοδες υποσχέσεις για απατηλούς παραδείσους από άδεια ταμεία. Και αυτό με ξέφρενο δανεισμό από ξένους, οι οποίοι δεν έχουν κανέναν λόγο να είναι φιλάνθρωποι, και μάλιστα προς μια χώρα που με τη σπάταλη συμπεριφορά της και την εκτός ελέγχου κρατική διαφθορά επιβαρύνει και τους δικούς τους φτωχούς πολίτες. Γι΄ αυτό η έξοδος από το σημερινό αδιέξοδο προϋποθέτει αυτοκριτική και του παραδοσιακά λαϊκίστικου ΠαΣοΚ με την επανάληψη του ανδρεϊκού «mea culpa», την αντίστοιχη αυτοκριτική της Νέας Δημοκρατίας, η οποία δεν επανίδρυσε το κράτος, όπως υποσχόταν, και δεν προέβη στις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές που τώρα μας επιβάλλει το ΔΝΤ υπό δυσμενέστερες συνθήκες. Επιπλέον είναι καιρός πια να σταματήσει από τα δύο κόμματα εξουσίας το χάιδεμα της μαρξιστικής Αριστεράς και της οργανωμένης βίας που ασκεί χωρίς αποστομωτικό αντίλογο. Ο θαρραλέος κ. Πάγκαλος δεν αρκεί.



jmarinos@tovima.gr







Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=123&artId=335905&dt=06/06/2010#ixzz0q5YRCSUK

Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

Κινήσεις πανικού

Η καλά σχεδιασμένη εικόνα, που επιμελήθηκε το ΠΑΣΟΚ με τους επικοινωνιολόγους του και τα αγαπημενα του ΜΜΕ, περί αντικειμενικότητας, και όλα στο φως, θα ματώσουμε όλοι και όλα τα υπόλοιπα στα πλαίσια της δήθεν κάθαρσης, χάλασε. Μουντζουρώθηκε με μια κίνηση: Την εμφανως εκ του πονηρού προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ, να στήσει έναν αντιπερισπασμό για την ομολογία Μαντέλη. Η προσπάθεια αυτή έδειξε ότι το ΠΑΣΟΚ αιφνιδιάστηκε από την ομολογία. Ο αιφνιδιασμός αυτός οδήγησε σε μια πολύ πρόχειρη και επιπόλαιη κίνηση. Πιστέψανε ότι τουλάχιστο για μερικές μέρες τα αγαπημένα τους ΜΜΕ, θα καταφέρναν να κρατάνε το θέμα για το γαλάζιο υπουργό σε ένα επίπεδο υψηλό, ανάλογο της ομολογίας Μαντέλη. Και όντως το κάνουνε. Όμως ο κόσμος δεν τρωει πλέον κουτοχορτο.
Πάντως όσο βλέπω τέτοιες κινήσεις από το ΠΑΣΟΚ, τόσο πείθομαι για το πόσο πράσινο είναι το σκάνδαλο Siemens. Είμαι σίγουρος, πως όλα αυτά τα χρόνια, ένα ταράστιο πράσινο επιτελείο, ψάχνει, μελετά, κατασκοπεύει, παγιδεύει, πληρώνει, για να βρει ένα στοιχείο που να καίει κάποιον γαλάζιο. Και το μόνο που βρήκε είναι εναν cabinet man.
Σίγουρα κάτι θα υπάρχει, και αν δεν υπάρχει σίγουρα κάτι θα κατασκευστεί, ίσως καλύτερα και πιο προσεκτικά την επόμενη φορά. Αλλά έτσι και το βρούνε, να είστε σίγουροι ότι για πολλά χρόνια η ημέρα αυτή θα τιμηθεί δεόντως. Κάτι σαν εθνική εορτή. Κάτι σαν την έξοδο του Μεσσολογγίου, ή την διακύρηξη της 3ης Σεπτέμβρη. Α ρε Λαλιώτη, η έλειψή σου είναι πλέον εμφανής...
Α και κάτι άλλο, περί Σημίτη και Μαντέλη κτλ.
Οι αποφάσεις για την ανάθεση έργων στην Siemens ήταν έργο ενός μόνο ανθρώπου;
Δεν τις παίρναν όλοι μαζί στα υπουργικά συμβούλια (ειδικά για τα έργα μεγάλης εμβέλειας που απαιτούσαν την σύμφωνη γνώμη και άλλων υπουργείων); Μήπως έβγαινε ο Μαντέλης στα υπουργικά συμβούλια και έλεγε "Πρέπει να ανατεθεί στη Siemens" και όλοι λέγανε "Yeah";
Μαλλον όχι. Μάλλον ήταν και άλλοι στο κόλπο. Και αν αυτοί οι άλλοι είναι μέλη του υπουργικού συμβουλίου, μήπως θα έπρεπε να κληθούν κι αυτοί στην επιτροπή;
Δεν καταλαβαίνω δηλαδή γιατί πρέπει να μείνει εκτός κάδρου ο πρώην καταλυτερότερος; Θα μπορούσε ίσως να μας πει γιατί τον απέβαλλε; Τι είχε μάθει; Κι αν είχε μάθει κάτι, τί έκανε για να το ερευνήσει καλύτερα πριν παραγραφεί; Κι αν δεν έκανε κάτι ενώ κάτι ήξερε, πόσο συνυπεύθυνος είναι;
Αυτά τα επιχειρήματα κύριοι δημοσιοκαφρίσκοι και πολιτικίσκοι, δεν ισχύουν μόνο όταν σας συμφέρει εσάς. Δεν ισχύουν μόνο για το Βαταπέδι. Ισχύουν και για το Βατοπέδι και για τη Siemens και το C4I και για όλα όσα λέτε ότι θελετε να μελετήσετε για να βρείτε την αλήθεια και τα κλεμένα.