"“Ο μεγαλύτερος Έλληνας όλων των εποχών είναι ο σημερινός νεοέλληνας. Με μισθό 750 Ευρώ έχει αυτοκίνητο, διαμέρισμα, 2 κινητά, βγαίνει τουλάχιστον 2 φορές την εβδομάδα και πληρώνει τον καφέ 4 ευρώ. ΓΙΓΑΝΤΑΣ.”
αμαν το ματι μου
Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009
Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009
Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009
Περίεργη έκφραση, δεν νομίζετε;
Όταν το πρωτοάκουσα στην προκύρηξη της σέχτας των επαναστατών (;;;) μου έκανε αρχικά εντύπωση αλλά δεν το συνέχισα, μέχρι που μου το θύμισε ο σοφιστής :
Οι μπάτσοι λέει που τρώνε ντόνατς όλη την ώρα
Τώρα ή πολλές αμερικάνικες ταινίες βλέπουν, μάλιστα τόσες πολλές που άρχισαν να τις πιστεύουν, ή σε άλλη χώρα ζούν. Οι δικοί μας "μπάτσοι" καμιά μπουγάτσα να τρώνε στη Θεσσαλονίκη ή καμιά τυρόπιτα ή κανένα γύρο πίττα. Όχι και ντόνατς, που να τα βρούν;
Οι μπάτσοι λέει που τρώνε ντόνατς όλη την ώρα
Τώρα ή πολλές αμερικάνικες ταινίες βλέπουν, μάλιστα τόσες πολλές που άρχισαν να τις πιστεύουν, ή σε άλλη χώρα ζούν. Οι δικοί μας "μπάτσοι" καμιά μπουγάτσα να τρώνε στη Θεσσαλονίκη ή καμιά τυρόπιτα ή κανένα γύρο πίττα. Όχι και ντόνατς, που να τα βρούν;
Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2009
Aλλο ηγέτης κι άλλο αρχηγός
Στο λιμάνι του Πειραιά, για να συναντήσει τους αγρότες της Κρήτης, κατέβηκε χθες ο Γιώργος Παπανδρέου. Καλά έκανε. Πέραν του ότι η επίσκεψή του ήταν μια καλή ευκαιρία για να επισκεφθεί μια λαϊκή περιοχή από την οποία οι τοπικοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ είναι άφαντοι (Σημίτης), ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν υποχρεωμένος να δώσει το «παρών» στην κινητοποίηση. Πολλώ δε μάλλον όταν είχε πάει πρώτος εκεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Αλέκος Αλαβάνος. Αναρωτιέται όμως κανείς: με ποια κριτήρια επιλέγει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ τις κινητοποιήσεις στις οποίες παρίσταται; Μήπως παίζει ρόλο το «χρώμα» των αγροτών; Διότι, αν αποφασίσεις να το παίξεις «λαϊκός» ηγέτης, θα είσαι λαϊκός παντού. Κι όταν αποφασίσεις να το παίξεις «κεντρώος» θα είσαι κεντρώος παντού. Σε δύο βάρκες δεν γίνεται να πατάς.
▪ Αν θέλεις να είσαι στον Πειραιά, τότε θα είσαι παρών και στoν Προμαχώνα και στα Τέμπη και στις Μικροθήβες.
▪ Αν δεν θέλεις πάλι να είσαι στα μπλόκα γιατί αποδοκιμάζεις τους κλειστούς δρόμους, τότε δεν θα είσαι ούτε στο λιμάνι. Ή το ένα διαλέγει κανείς ή το άλλο. Και το σημαντικότερο: αν θέλεις να πάψεις να είσαι σκέτος αρχηγός και επιθυμείς να γίνεις μπαρουτοκαπνισμένος ηγέτης, πρέπει να τολμάς να μιλάς στους δικούς σου ανθρώπους στα ίσια.
▪ Οταν, για παράδειγμα, η κυβέρνηση υιοθετεί βασικά τους αιτήματα, το αίτημα για πορεία με τρακτέρ τι νόημα έχει; Αν είσαι ηγέτης, τους λες καθαρά «είχατε δίκιο, πήρατε κάτι έναντι, δεν είναι ικανοποιητικό σίγουρα, αλλά τώρα πίσω». Αν είσαι, όμως, αρχηγός, σφαδάζεις στο πρώτο δακρυγόνο με την ίδια ευκολία που ο Καραγκούνης βουτά στο χορτάρι για να κερδίσει πέναλτι. Βεβαίως, έτσι γίνεσαι συμπαθής. Καμία αμφιβολία. Οι λαοί όμως δεν διοικούνται από καλά παιδιά αλλά από δίκαιους ηγέτες.
▪ Ενδιαφέρον, επίσης, θα είχε η στάση σου αν παρ’ ελπίδα οι αγρότες έκαναν παρέλαση με τα τρακτέρ στην Πανεπιστημίου. Τότε με ποιους θα ρίσκαρες να ήσουν; Με εκείνους ή με τα εκατομμύρια των εργαζομένων που θα ταλαιπωρούνταν; Καθαρές κουβέντες και πάλι! Οπως ενδιαφέρον θα είχε η απάντηση στο ερώτημα «τι κάνει ο εκπρόσωπος μιας δημόσιας αρχής (ΕΛ.ΑΣ.) όταν δει έναν πολίτη (αγρότη) να κινείται απειλητικά εναντίον του, οδηγώντας δρεπανηφόρα άρματα». Διότι όταν το απαντήσεις αυτό, με τόλμη, θα έχει νόημα και η σύσταση της Διακομματικής που ζητάς για την ΕΛ.ΑΣ.
Αν βέβαια μας αρέσει να υπηρετούμε το «σόου» και όχι την ουσία, τότε εντάξει. Το δάκρυ, ως γνωστόν, πουλάει. Πόσο μάλλον τα δακρυγόνα. Από αυτήν την απολύτως καταδικαστέα εμπειρία που έζησε ο αρχηγός της αντιπολίτευσης, ελπίζουμε τουλάχιστον να κράτησε κάτι: την αίσθηση από το τσούξιμο στα μάτια. Ισως έτσι, επώδυνα, να κατάλαβε πώς ένιωθαν οι συνταξιούχοι και οι αγρότες όταν δέχονταν δακρυγόνα επί των κυβερνήσεων που εκείνος ήταν μέλος. Και σιωπούσε.
Μανόλης Κοττάκης
Σημείωση δικιά μου: ΑΠλές και καθαρές κουβέντες...
▪ Αν θέλεις να είσαι στον Πειραιά, τότε θα είσαι παρών και στoν Προμαχώνα και στα Τέμπη και στις Μικροθήβες.
▪ Αν δεν θέλεις πάλι να είσαι στα μπλόκα γιατί αποδοκιμάζεις τους κλειστούς δρόμους, τότε δεν θα είσαι ούτε στο λιμάνι. Ή το ένα διαλέγει κανείς ή το άλλο. Και το σημαντικότερο: αν θέλεις να πάψεις να είσαι σκέτος αρχηγός και επιθυμείς να γίνεις μπαρουτοκαπνισμένος ηγέτης, πρέπει να τολμάς να μιλάς στους δικούς σου ανθρώπους στα ίσια.
▪ Οταν, για παράδειγμα, η κυβέρνηση υιοθετεί βασικά τους αιτήματα, το αίτημα για πορεία με τρακτέρ τι νόημα έχει; Αν είσαι ηγέτης, τους λες καθαρά «είχατε δίκιο, πήρατε κάτι έναντι, δεν είναι ικανοποιητικό σίγουρα, αλλά τώρα πίσω». Αν είσαι, όμως, αρχηγός, σφαδάζεις στο πρώτο δακρυγόνο με την ίδια ευκολία που ο Καραγκούνης βουτά στο χορτάρι για να κερδίσει πέναλτι. Βεβαίως, έτσι γίνεσαι συμπαθής. Καμία αμφιβολία. Οι λαοί όμως δεν διοικούνται από καλά παιδιά αλλά από δίκαιους ηγέτες.
▪ Ενδιαφέρον, επίσης, θα είχε η στάση σου αν παρ’ ελπίδα οι αγρότες έκαναν παρέλαση με τα τρακτέρ στην Πανεπιστημίου. Τότε με ποιους θα ρίσκαρες να ήσουν; Με εκείνους ή με τα εκατομμύρια των εργαζομένων που θα ταλαιπωρούνταν; Καθαρές κουβέντες και πάλι! Οπως ενδιαφέρον θα είχε η απάντηση στο ερώτημα «τι κάνει ο εκπρόσωπος μιας δημόσιας αρχής (ΕΛ.ΑΣ.) όταν δει έναν πολίτη (αγρότη) να κινείται απειλητικά εναντίον του, οδηγώντας δρεπανηφόρα άρματα». Διότι όταν το απαντήσεις αυτό, με τόλμη, θα έχει νόημα και η σύσταση της Διακομματικής που ζητάς για την ΕΛ.ΑΣ.
Αν βέβαια μας αρέσει να υπηρετούμε το «σόου» και όχι την ουσία, τότε εντάξει. Το δάκρυ, ως γνωστόν, πουλάει. Πόσο μάλλον τα δακρυγόνα. Από αυτήν την απολύτως καταδικαστέα εμπειρία που έζησε ο αρχηγός της αντιπολίτευσης, ελπίζουμε τουλάχιστον να κράτησε κάτι: την αίσθηση από το τσούξιμο στα μάτια. Ισως έτσι, επώδυνα, να κατάλαβε πώς ένιωθαν οι συνταξιούχοι και οι αγρότες όταν δέχονταν δακρυγόνα επί των κυβερνήσεων που εκείνος ήταν μέλος. Και σιωπούσε.
Μανόλης Κοττάκης
Σημείωση δικιά μου: ΑΠλές και καθαρές κουβέντες...
Τί μας είπε δηλαδή;
Δύο σημεία από την συνέντευξη τύπου του ΓΑΠ
- ΓΑΠ: "Ο λαός έχει δικαίωμα να επιλέξει ποιος θα τον βγάλει από την κρίση..."
Αλήθεια, αυτό είναι το πρόβλημα ή το πώς θα βγούμε από την κρίση;
- ΓΑΠ: "Καλώ τον κο Καραμανλή σε μια συμφωνία για εκλογές το αργότερο μέχρι τον Ιούνιο..."
Δηλαδή, ή συμφωνείς να κάνεις εκλογές μέχρι τον Ιούνιο ή τί;. Δεν το καταλαβαίνω. Γιατί για να ζητάς μια συμφωνία σε κάτι το οποίο δικαιωματικά ανήκει στον άλλον, πρέπει να συνοδεύεις την πρότασή σου με κάποιο αντάλλαγμα. Είναι δηλαδή σα να λέμε ότι είσαι στο σπίτι σου και έρχεται ο γείτονας μια μέρα και σου λέει.: "Πρέπει να έρθουμε σε συμφωνία για το πως θα μείνεις στο σπίτι σου...". Δεν θα έμενες άφωνος;
- ΓΑΠ: "Ο λαός έχει δικαίωμα να επιλέξει ποιος θα τον βγάλει από την κρίση..."
Αλήθεια, αυτό είναι το πρόβλημα ή το πώς θα βγούμε από την κρίση;
- ΓΑΠ: "Καλώ τον κο Καραμανλή σε μια συμφωνία για εκλογές το αργότερο μέχρι τον Ιούνιο..."
Δηλαδή, ή συμφωνείς να κάνεις εκλογές μέχρι τον Ιούνιο ή τί;. Δεν το καταλαβαίνω. Γιατί για να ζητάς μια συμφωνία σε κάτι το οποίο δικαιωματικά ανήκει στον άλλον, πρέπει να συνοδεύεις την πρότασή σου με κάποιο αντάλλαγμα. Είναι δηλαδή σα να λέμε ότι είσαι στο σπίτι σου και έρχεται ο γείτονας μια μέρα και σου λέει.: "Πρέπει να έρθουμε σε συμφωνία για το πως θα μείνεις στο σπίτι σου...". Δεν θα έμενες άφωνος;
Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009
Φτηνά θεατρικά κόλπα με μεγάλη απήχηση
Ήταν τρομερή η εικόνα του Νομάρχη Πειραιά, Μίχα, την στιγμή που γονατίζει από τα δακρυγόνα. Γύρω του είναι αρκετός κόσμος, αλλά κανένας δεν έχει δακρυσμένα μάτια, ενώ μια κυρία, (μάλλον νοσηλεύτρια;) που πλησιάζει με μια μάσκα οξυγόνου χαμογελά με νόημα.
Λίγο μετά, φτάνει και πρόεδρος ΓΑΠ, και ώ τι σύμτωση, πάλι μόνο αυτός δακρύζει από τα δακρυγόνα, υπό τους ήχους του εύηχου "Ο Λαός Δεν Ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά"
Δεν ξέρω ποιος ήταν ο επιμελητής της σκηνής, αλλά θα μπορούσε να είναι ο γνωστός Μπιρσίμ.
Και στη συνέχεια , αρχίζει να δημιουργείται ένα μυστήριο μπέρδεμα, σχετικά με το ποιον ενημέρωσε το ΠΑΣΟΚ για την άφιξη του ΓΑΠ εκεί.
Σαν ένα είδος αυτόπτη μάρτυρα, να καταθέσω τι είδα στο ζωντανό ρεπορτάζ της ΝΕΤ εκείνη τη στιγμή. Ο επιτόπου δημοσιογράφος της ΝΕΤ, άρχισε κάποια στιγμή να λέει, ότι μάλλον είναι και ΓΑΠ στο λιμάνι. Είπε μάλιστα πως θα το κοιτάξει και θα μας πει, παραξενεμένος κι αυτός, γιατί συνήθως οι δημοσιογράφοι ξέρουν πολύ νωρίτερα κάθε κίνηση του ΓΑΠ.
Επομένως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, ότι η είσοδος ΓΑΠ ήταν καλά σχεδιασμενη να γίνει την κατάλληλη στιγμή ώστε να δούμε το κόκκινα μάτια
Σκηνοθεσία καλή, παράσταση χάλια...
Να ομολογήσω ότι ζήλεψα λίγο τη δόξα του PASOK SPAM....
Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2009
ΟΛΜΕ: Ποιος τους δίνει δικαίωμα
Άραγε ποιος τους δίνει το δικαίωμα να αρνούνται τον διάλογο για την παιδεία; Έχει κάποιος δημοκρατικός θεσμός το δικαίωμα να αρνείται να συμμετέχει σε δημοκρατικές διαδικασίες που τον αφορούν άμεσα;
Αλλά για να μη θέλει να συμμετέχει 3 τινά μπορει να συμβαίνουν:
1. Δεν έχουν προτάσεις ή ιδέες για τη λύση του προβλήματος ως αποτέλεσμα της ανεπάρκειάς τους και της απομάκρυνσής τους από τον σκοπό της λειτουργιας τους.
2. Θέλουν να μιλούν πάντα εκ του ασφαλούς. Να κρίνουν μόνο και να μην κρίνονται ποτέ. Θέλουν να ακούσουν τι θα πουνε όλοι οι άλλοι και στη συνέχεια, λαλίστατοι, να αρχίσουν να διαφωνούν στα πάντα.
3. Είναι τόσο πολύ κοματικοποιημένοι, που δεν σκέφτονται ούτε στο ελάχιστο τους μαθητές, αυτούς δηλαδή που εχουν ως λειτούργημά τους να προστατεύουν και να εκπεδεύουν.
Προφανώς κατα τη γνώμη μου ισχύουν και τα τρία.
Προφανώς κατα τη γνώμη μου ισχύουν και τα τρία.
Όμως μια εικόνα χίλιες λέξεις.
Δείτε ένα screenshot από την αρχική τους σελίδα, σήμερα 1/2/2009 (http://olme-attik.att.sch.gr/index.php), όπου μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι η εκπαίδευση είναι το μόνο που ΔΕΝ τους ενδιαφέρει. Είναι ελάχιστες οι παραπομπές τους σε εκπαιδευτικά θέματα, και τα κύρια νέα τους είναι για κοινωνικές εκδηλώσεις και φυσικά κοματικά θέματαΤελικά, μάλλον καλύτερα που δεν συμμετέχουν.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)