Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2007

Τα φαινόμενα απατούν;


Πριν ακόμη πέσει καλά καλά η αυλαία των εκλογών ο Ε. Βενιζέλος έκανε την άγαρμπη κίνηση της διεκδίκησης της προεδρίας στο ΠΑΣΟΚ. Αμέσως έσπευσαν οι μεγαλοεκδότες να τον στηρίξουν με όλες τους τις δυνάμεις. Τελικά όμως φαίνεται πως αυτή η στήριξη έφερε το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα: Ο Παπανδρέου ενισχύθηκε και φαίνεται να επικρατεί.
Τα τελευταία χρόνια (ξεκινώντας ίσως λίγο πριν το 2004) φάνηκε πως ο κόσμος άρχισε να μην εμπιστεύεται τα μεγάλα ΜΜΕ. Ήταν πλέον φανερό ότι τα ΜΜΕ προσπαθούσαν να χειραγωγήσουν τον κόσμο, γεγονός που προκάλεσε μια έντονη αντίδραση. Σε σημείο μάλιστα που οι πολίτες να αμφισβητούν ακόμη και πραγματικές ειδήσεις μόνο και μόνο γιατί οι ειδήσεις αυτές προβαλλόταν έντονα από τα ΜΜΕ. Αποτέλεσμα η ΝΔ να επικρατήσει άνετα παρά τον λυσσαλέο πόλεμο που δέχθηκε. Αυτό επαναλήφθηκε και το 2007, αν λογαριάσει κανείς και την κυβερνητική φθορά της ΝΔ. ΤΟ ΠΑΣΟΚ, παρά την εμφανέστατη υποστήριξη από τη μεγαλύτερη μερίδα των ΜΜΕ, καταποντίστηκε.
Ίσως να είναι πολύ συνομωσιολογικό, αλλά αν θεωρήσουμε ότι αυτοί οι οποίοι ελέγχουν τα ΜΜΕ δεν είναι ανόητοι, το αντίθετο μάλιστα, μου φαίνεται απίθανο να μην κατάλαβαν ότι η στάση τους επηρεάζει ακόμη τον κόσμο λειτουργώντας όμως με αντιδραστικό τρόπο. Δηλαδή ο κόσμος οδηγείται προς το αντίθετο από αυτό που αυτοι υποστηρίζουν. ΕΠομένως μήπως αυτή η εμφανέστατη στήριξη προς τον Βενιζέλο δεν είχε σκοπό την εκλογή του Βενιζέλου αλλά το ακριβώς αντίθετο;
Αν δει κανείς τον τρόπο που εμφανίζονται οι δύο υποψήφιοι στις διάφορες εκδηλώσεις τους, εύκολα μπορεί να παρατηρήσει κανείς, ότι η εικόνα Παπανδρέου είναι πολύ καλά σκηνοθετημένη, φωτεινή, μελετημένη, ενώ του Βενιζέλου γκρίζα, μίζερη, φτωχή. Άραγε αυτοί οι καναλάρχες δεν το πρόσεξαν αυτό; Και πάλι για να έχεις μια τόσο καλή τηλεπτική εικόνα κοστίζει. Δεν θα ήταν φυσικό να περιμένει κανείς ότι ο Βενιζέλος θα είχε πολύ καλύτερη τηλεοπτική εικόνα από τον Παπανδρέου;
Είναι ένας προβληματισμός και πολύ θα ήθελα να διαβάσω τα σχόλιά σας.

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2007

Αυτός ήταν κάποτε Πρόεδρος κυβέρνησης

Πως να χαρακτηρίσει κανείς κάποιον ο οποίος έχει ηγηθεί τόσα χρόνια μιας χώρας και όμως δεν αντέχει την κριτική. Ο κ. Σημίτης δεν πήγε στο Πολιτικό συμβούλιο (νομίζω έτσι το λένε) γιατί προφανώς δεν άντεχε να ακούσει την κριτική που θα του ασκούσαν οι υποψήφιοι αρχηγοί. Είναι αυτό συμβατό με κάποιον που ήταν πρωθυπουργός μιας χώρας; Αν δε μπορούσε να αντικρούσει ή να αντέξει τουλάχιστον να είναι μπροστά στην κριτική τότε πως μπορούσε να είναι πρωθυπουργός; Η απάντηση είναι απλή. Όταν ήταν στην κυβέρνηση δεν είχε κριτική. Οι δικοί του για χάρη της ενότητας του κόμματος δεν τολμούσαν να του πουνε κουβέντα και τα τόσο ισχυρά ΜΜΕ, είχαν σωπάσει γιατί εξυπηρετούνταν από τον τρόπο που γινόταν η διανομή των κονδυλίων (διαφηστικών και μη). Όσα απ' αυτά τολμούσαν κριτική, εξαφανίζονταν μέσω οικονομικών πιέσεων. Ούτε τη σάτυρα δεν επέτρεπε. Θυμάται κανείς πως εξαφανίστηκε η Μαλβίνα Κάραλη από τον Antenna; Και όταν ήταν να ακούσει την πιο ιερή κριτική όλων την κριτική του λαού στις εκλογές, την κοπάνησε αφήνοντας ένα φιλόδοξο κορόιδο τη θέση του. Ένα παιδί που μεγαλώνει και δεν το έχει μαλώσει, κανείς τρέμει την ημέρα που για πρώτη φορά θα το μαλώσει κάποιος. Έτσι κι αυτός. Νομίζω ότι είναι ντροπή του συστήματός μας το γεγονός ότι είχαμε ένα τόσο θρασύδειλο άνθρωπο για πρωθυπουργό.

Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2007

Εξομολόγηση


Καθεστωτισμός, κυβερνητισμός, η εξουσία αυτοσκοπός, ανάλωση στη διαχείριση της εξουσίας και των μηχανισμών της. Μερικές από τις λέξεις που χρησιμοποίησε ο ΓΑΠ, σήμερα στην εθνική συνδιάσκεψη. Και μάλιστα χειροκροτήθηκε έντονα όταν το είπε. Φαίνεται πως αν και αργά, στο ΠΑΣΟΚ αποδέχονται όλα αυτά που τους καταμαρτυρούσαν οι "κακοί", "αντιλαϊκοί" "εχθροί" τους, δηλαδή εμείς.

Αλλά δεν φτάνει αυτό. Δεν σημαίνει ότι ξεπέρασαν ένα πρόβλημα μόνο και μόνο επιεδή το έχουν αναγνωρίσει. Για να το πετύχουν αυτό χρειάζεται και να αλλάξουν πρόσωπα. Όλους αυτούς που με τον καιρό έγιναν καθεστωτικοί ή αναλώθηκαν στη δαχείριση της εξουσίας και τωνμηχανισμών της. Όμως αυτό δεν το βλέπω να γίνεται αν κρίνει κανείς από τους υποψήφιους προέδρους. Και οι τρεις ήταν βασικότατοι υπουργοί ων κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ άρα και εκφραστές (αν όχι δημιουργοί) αυτής της πολιτικής που σήμερα καταγγέλουν. Και μαζί μ'αυτούς είναι και όλοι αυτοί που το 2004 σώπασαν για χάρη του κομματικού συμφέροντος. Ας μην ξεγελιούνται στο ΠΑΣΟΚ. Τίποτα δεν άλλαξαν, ούτε πρόκειται να αλλάξουν τόσο εύκολα. Χρειάζονται ριζικές αλλαγες σε επίπεδα προσώπων για να κάνουν μια νέα αρχή. Όσο αυτό δεν το καταλαβαίνουν, απλά συνεχίζουν να ζούν το μύθο που ζούσαν την 3ετία 2004-2007 περί δεξιάς παρένθεσης...